از آن آبی کہ در من لالہ کارد ساتگینی دہ

از آن آبی کہ در من لالہ کارد ساتگینی دہ
کف خاک مرا ساقی بباد فرودینی دہ
ز مینائی کہ خوردم در فرنگ اندیشہ تاریکست
سفر ورزیدۂ خود را نگاہ راہ بینی دہ
چو خس از موج ہر بادی کہ می آید ز جا رفتم
دل من از گمانہا در خروش آمد یقینی دہ
بجانم آرزوہا بود و نابود شرر دارد
شبم را کوکبی از آرزوی دل نشینی دہ
بدستم خامہ ئی دادی کہ نقش خسروی بندد
رقم کش این چنینم کردہ ئی لوح جبینی دہ