نوای غالب

’’بیا کہ قاعدۂ آسمان بگردانیم
قضا بگردش رطل گران بگردانیم
اگر ز شحنہ بود گیر و دار نندیشیم
وگر ز شاہ رسد ارمغان بگردانیم
اگر کلیم شود ہمزبان سخن نکنیم
وگر خلیل شود میہمان بگردانیم
بجنگ باج ستانان شاخساری را
تہی سبد ز در گلستان بگردانیم
بہ صلح بال فشانان صبحگاہی را
ز شاخسار سوی آشیان بگردانیم
ز حیدریم من و تو ز ما عجب نبود
گر آفتاب سوی خاوران بگردانیم‘‘