فرشتہ گرچہ برون از طلسم افلاک است

فرشتہ گرچہ برون از طلسم افلاک است
نگاہ او بتماشای این کف خاک است
گمان مبر کہ بیک شیوہ عشق می بازند
قبا بدوش گل و لالہ بی جنون چاک است
حدیث شوق ادا میتوان بخلوت دوست
بہ نالہ ئی کہ ز آلایش نفس پاک است
توان گرفت ز چشم ستارہ مردم را
خرد بدست تو شاہین تند و چالاک است
گشای چہرہ کہ آنکس کہ لن ترانی گفت
ہنوز منتظر جلوۂ کف خاک است
درین چمن کہ سرود است و این نوا ز کجاست
کہ غنچہ سر بگریبان و گل عرقناک است