برون کشید ز پیچاک ہست و بود مرا

برون کشید ز پیچاک ہست و بود مرا
چہ عقدہ ہا کہ مقام رضا گشود مرا
تپید عشق و درین کشت نا بسامانی
ہزار دانہ فرو کرد تا درود مرا
ندانم اینکہ نگاہش چہ دید در خاکم
نفس نفس بہ عیار زمانہ سود مرا
جہانی از خس و خاشاک در میان انداخت
شرارۂ دلکی داد و آزمود مرا
پیالہ گیرز دستم کہ رفت کار از دست
کرشمہ بازی ساقی ز من ربود مرا