در حقیقت شعر و اصلاح ادبیات اسلامیہ

November 14, 2011
Parent Category: کلیات اقبال - فارسی
Hits: 7903
Print

گرم خون انسان ز داغ آرزو

آتش ، این خاک از چراغ آرزو

از تمنا می بجام آمد حیات

گرم خیز و تیزگام آمد حیات

زندگی مضمون تسخیر است و بس

آرزو افسون تسخیر است و بس

زندگی صید افکن و دام آرزو

حسن را از عشق پیغام آرزو

از چہ رو خیزد تمنا دمبدم

این نواے زندگی را زیر و بم

ہر چہ باشد خوب و زیبا و جمیل

در بیابان طلب ما را دلیل

نقش او محکم نشیند در دلت

آرزو ہا آفریند در دلت

حسن خلاق بہار آرزوست

جلوہ اش پروردگار آرزوست

سینہ ی شاعر تجلی زار حسن

خیزد از سینای او انوار حسن

از نگاہش خوب گردد خوب تر

فطرت از افسون او محبوب تر

از دمش بلبل نوا آموخت است

غازہ اش رخسار گل افروخت است

سوز او اندر دل پروانہ ہا

عشق را رنگین ازو افسانہ ہا

بحر و بر پوشیدہ در آب و گلشن

صد جھان تازہ مضمر در دلش

در دماغش نادمیدہ لالہ ہا

ناشنیدہ نغمہ ہا ھم نالہ ہا

فکر او با ماہ و انجم ہمنشین

زشت را نا آشنا خوب آفرین

خضر و در ظلمات او آب حیات

زندہ تر از آب چشمش کائنات

ما گران سیریم و خام و سادہ ایم

در رہ منزل ز پا افتادہ ایم

عندلیب او نوا پرداخت است

حیلہ ئی از بہر ما انداخت است

تا کشد ما را بفردوس حیات

حلقہ ی کامل شود قوس حیات

کاروانھا از درایش گام زن

در پی آواز نایش گام زن

چون نسیمش در ریاض ما وزد

نرمک اندر لالہ و گل می خزد

از فریب او خود افزا زندگی

خود حساب و نا شکیبا زندگی

اہل عالم را صلا بر خوان کند

آتش خود را چو باد ارزان کند

وای قومی کز اجل گیرد برات

شاعرش وا بوسد از ذوق حیات

خوش نماید زشت را آئینہ اش

در جگر صد نشتر از نوشینہ اش

بوسہ ی او تازگی از گل برد

ذوق پرواز از دل بلبل برد

سست اعصاب تو از افیون او

زندگانی قیمت مضمون او

می رباید ذوق رعنائی ز سرو

جرہ شاہین از دم سردش تذرو

ماہی و از سینہ تا سر آدم است

چون بنات آشیان اندر یم است

از نوا بر ناخدا افسون زند

کشتیش در قعر دریا افکند

نغمہ ہایش از دلت دزدد ثبات

مرگ را از سحر او دانی حیات

دایہ ی ہستی ز جان تو برد

لعل عنابی ز کان تو برد

چون زیان پیرایہ بندد سود را

می کند مذموم ہر محمود را

در یم اندیشہ اندازد ترا

از عمل بیگانہ می سازد ترا

خستہ و ما از کلامش خستہ تر

انجمن از دور جامش خستہ تر

جوی برقی نیست در نیسان او

یک سراب رنگ و بو بستان او

حسن او را با صداقت کار نیست

در یمش جز گوہر تف دار نیست

خواب را خوشتر ز بیداری شمرد

آتش ما از نفسہایش فسرد

قلب مسموم از سرود بلبلش

خفتہ ماری زیر انبار گلشن

از خم و مینا و جامش الحذر

از می آئینہ فامش الحذر

ای ز پا افتادہ ی صہبای او

صبح تو از مشرق مینای او

ای دلت از نغمہ ہایش سرد جوش

زہر قاتل خوردہ ئی از راہ گوش

ای دلیل انحطاط انداز تو

از نوا افتاد تار ساز تو

آن چنان زار از تن آسانی شدی

در جہان ننگ مسلمانی شدی

از رگ گل می توان بستن ترا

از نسیمی می توان خستن ترا

عشق رسوا گشتہ از فریاد تو

زشت رو تمثالش از بہزاد تو

زرد از آزار تو رخسار او

سردے تو بردہ سوز از نار او

خستہ جان از خستہ جانیہای تو

ناتوان از ناتوانیھای تو

گریہ ی طفلانہ در پیمانہ اش

کلفت آہی متاع خانہ اش

سر خوش از دریوزہ ی میخانہ ہا

جلوہ دزد روزن کاشانہ ہا

نا خوشی ، افسردہ ئی ، آزردہ ئی

از لگد کوب نگہبان مردہ ئی

از غمان مانند نی کاہیدہ ئی

وز فلک صد شکوہ بر لب چیدہ ئی

لابہ و کین جوھر آئینہ اش

ناتوانی ھمدم دیرینہ اش

پست بخت و زیر دست و دون نہاد

ناسزا و ناامید و نامراد

شیونش از جان تو سرمایہ برد

لطف خواب از دیدہ ی ہمسایہ برد

وای بر عشقی کہ نار او فسرد

در حرم زائید و در بتخانہ مرد

ای میان کیسہ ات نقد سخن

بر عیار زندگی او را بزن

فکر روشن بین عمل را رہبر است

چون درخش برق پیش از تندر است

فکر صالح در ادب می بایدت

رجعتی سوی عرب می بایدت

دل بہ سلمای عرب باید سپرد

تا دمد صبح حجاز از شام کرد

از چمن زار عجم گل چیدہ ئی

نو بھار ہند و ایران دیدہ ئی

اندکی از گرمی صحرا بخور

بادہ ی دیرینہ از خرما بخور

سر یکے اندر بر گرمش بدہ

تن دمی با صرصر گرمش بدہ

مدتی غلطیدہ ئی اندر حریر

خو بہ کرپاس درشتی ہم بگیر

قرنھا بر لالہ پا کوبیدہ ئی

عارض از شبنم چو گل شوئیدہ ئی

خویش ر بر ریگ سوزان ہم بزن

غوطہ اندر چشمہ ی زمزم بزن

مثل بلبل ذوق شیون تا کجا

در چمن زاران نشیمن تا کجا

ای ھما از یمن دامت ارجمند

آشیانی ساز بر کوہ بلند

آشیانی برق و تندر در بری

از کنام جرہ بازان برتری

تا شوی در خورد پیکار حیات

جسم و جانت سوزد از نار حیات