باز بہ سرمہ تاب دہ چشم کرشمہ زای را

باز بہ سرمہ تاب دہ چشم کرشمہ زای را
ذوق جنون دو چند کن شوق غزلسرای را
نقش دگر طراز دہ آدم پختہ تر بیار
لعبت خاک ساختن می نسزد خدای را
قصۂ دل نگفتنی است درد جگر نہفتنی است
خلوتیان کجا برم لذت ہای ہای را
آہ درونہ تاب کو اشک جگر گداز کو
شیشہ بہ سنگ میزنم عقل گرہ گشای را
بزم بہ باغ و راغ کش زخمہ بتار چنگ زن
بادہ بخور غزل سرای بند گشا قبای را
صبح دمید و کاروان کرد نماز و رخت بست
تو نشنیدہ ئی مگر زمزمۂ درای را
ناز شہان نمی کشم زخم کرم نمی خورم
در نگر ای ہوس فریب ہمت این گدای را