عشق

فکرم چو بہ جستجو قدم زد
در دیر شد و در حرم زد
در دشت طلب بسی دویدم
دامن چون گرد باد چیدم
پویان بی خضر سوی منزل
بر دوش خیال بستہ محمل
جویای می و شکستہ جامی
چون صبح بہ باد چیدہ دامی
پیچیدہ بخود چو موج دریا
آوارہ چو گرد باد صحرا
عشق تو دلم ربود ناگاہ
از کار گرہ گشود ناگاہ
آگاہ ز ہستی و عدم ساخت
بتخانۂ عقل را حرم ساخت
چون برق بہ خرمنم گذر کرد
از لذت سوختن خبر کرد
سر مست شدم ز پا فتادم
چون عکس ز خود جدا فتادم
خاکم بہ فراز عرش بردی
زان راز کہ با دلم سپردی
واصل بہ کنار کشتیم شد
طوفان جمال زشتیم شد
جز عشق حکایتی ندارم
پرواے ملامتی ندارم
از جلوۂ علم بی نیازم
سوزم ، گریم ، تپم ، گدازم