تنہائی

بہ بحر رفتم و گفتم بہ موج بیتابی
ہمیشہ در طلب استی چہ مشکلی داری؟
ہزار لولوی لالاست در گریبانت
درون سینہ چو من گوہر دلی داری؟
تپید و از لب ساحل رمید و ہیچ نگفت
بہ کوہ رفتم و پرسیدم این چہ بیدردیست؟
رسد بگوش تو آہ و فغان غم زدہ ئی
اگر بہ سنگ تو لعلی ز قطرۂ خونست
یکی در آبہ سخن با من ستم زدہ ئی
بخود خزید و نفس در کشید و ہیچ نگفت
رہ دراز بریدم ز ماہ پرسیدم
سفر نصیب ، نصیب تو منزلی است کہ نیست
جہان ز پرتو سیمای تو سمن زاری
فروغ داغ تو از جلوۂ دلی است کہ نیست
سوی ستارہ رقیبانہ دید و ہیچ نگفت
شدم بحضرت یزدان گذشتم از مہ و مہر
کہ در جہان تو یک ذرہ آشنایم نیست
جہان تہی ز دل و مشت خاک من ہمہ دل
چمن خوش است ولی درخور نوایم نیست
تبسمی بلب او رسید و ہیچ نگفت