افکار انجم

شنیدم کوکبے با کوکبی گفت
کہ در بحریم و پیدا ساحلی نیست
سفر اندر سرشت ما نھادند
ولی این کاروان را منزلی نیست

اگر انجم ھمانستی کہ بود است
ازین دیرینہ تابی ہا چہ سود است
گرفتار کمند روزگاریم
خوشا آنکس کہ محروم وجود است

کس این بار گران را برنتابد
ز بود ما نبود جاودان بہ
فضای نیلگونم خوش نیاید
ز اوجش پستی آن خاکدان بہ

سوار راہوار روزگار است
قبای زندگی بر قامتش راست
کہ او نو آفرین و تازہ کار است

خنک انسان کہ جانش بیقرار است