چو خورشید سحر پیدا نگاہی می توان کردن

چو خورشید سحر پیدا نگاہی می توان کردن
ہمین خاک سیہ را جلوہ گاہی میتوان کردن
نگاہ خویش را از نوک سوزن تیز تر گردان
چو جوہر در دل آئینہ راہی میتوان کردن
درین گلشن کہ بر مرغ چمن راہ فغان تنگ است
بانداز گشود غنچہ آہی می توان کردن
نہ این عالم حجاب او را نہ آن عالم نقاب او را
اگر تاب نظر داری نگاہی میتوان کردن
’’ تو در زیر درختان ہمچو طفلان آشیان بینی‘‘
بہ پرواز آکہ صید مہر و ماہی میتوان کردن