دو عالم را توان دیدن بمینائی کہ من دارم

دو عالم را توان دیدن بمینائی کہ من دارم
کجا چشمی کہ بیند آن تماشائی کہ من دارم
دگر دیوانہ ئی آید کہ در شھر افکند ہوئی
دو صد ہنگامۂ خیزد ز سودائی کہ من دارم
مخور نادان غم از تاریکی شبہا کہ میآید
کہ چون انجم درخشد داغ سیمائی کہ من دارم
ندیم خویش میسازی مرا لیکن از آن ترسم
نداری تاب آن آشوب و غوغائی کہ من دارم