صحبت رفتگان در عالم بالا

بارکش اہرمن لشکری شھریار
از پی نان جوین تیغ ستم بر کشید
زشت بہ چشمش نکوست مغز نداند ز پوست
مردک بیگانہ دوست سینۂ خویشان درید
داروی بیہوشی است تاج ، کلیسا ، وطن
جان خدا داد را خواجہ بجامی خرید

کارل مارکس

رازدان جزو و کل از خویش نامحرم شد است
آدم از سرمایہ داری قاتل آدم شد است

ھگل

جلوہ دہد باغ و راغ معنی مستور را
عین حقیقت نگر حنطل و انگور را
فطرت اضداد خیز لذت پیکار داد
خواجہ و مزدور را ، آمر و مأمور را

تولستوی

عقل دو رو آفرید فلسفہ خود پرست
درس رضا میدہی بندۂ مزدور را

مزدک

دانۂ ایران ز کشت زار و قیصر بر دمید
مرگ نو می رقصد اندر قصر سلطان و امیر
مدتی در آتش نمرود می سوزد خلیل
تا تہی گردد حریمش از خداوندان پیر
دور پرویزی گذشت ای کشتۂ پرویز خیز
نعمت گم گشتۂ خود را ز خسرو باز گیر

کوہکن

نگار من کہ بسی سادہ و کم آمیز است
سیتزہ کیش و ستم کوش و فتنہ انگیز است
برون او ھمہ بزم و درون او ہمہ رزم
زبان او ز مسیح و دلش ز چنگیز است
گسست عقل و جنون رنگ بست و دیدہ گداخت
در آ بہ جلوہ کہ جانم ز شوق لبریز است
اگرچہ تیشۂ من کوہ را ز پا آورد
ہنوز گردش گردون بکام پرویز است
ز خاک تا بفلک ہر چہ ہست رہ پیماست
قدم گشای کہ رفتار کاروان تیز است