شعلہ در آغوش دارد عشق بی پروای من

شعلہ در آغوش دارد عشق بی پروای من
بر نخیزد یک شرار از حکمت نازای من
چون تمام افتد سراپا ناز می گردد نیاز
قیس را لیلی ہمی نامند در صحرای من
بہر دھلیز تو از ہندوستان آوردہ ام
سجدۂ شوقی کہ خون گردید در سیمای من
تیغ لا در پنجہ این کافر دیرینہ دہ
باز بنگر در جھان ہنگامۂ الای من
گردشی باید کہ گردون از ضمیر روزگار
دوش من باز آرد اندر کسوت فردای من
از سپہر بارگاہت یک جہان وافر نصیب
جلوہ ئی داری دریغ از وادی سینای من
با خدا در پردہ گویم با تو گویم آشکار
یا رسول اﷲ او پنھان و تو پیدای من