بر مزار شہنشاہ بابر خلد آشیانی

بیا کہ ساز فرنگ از نوا بر افتاد است
درون پردۂ او نغمہ نیست فریاد است
زمانہ کہنہ بتان را ہزار بار آراست
من از حرم نگذشتم کہ پختہ بنیاد است
درفش ملت عثمانیان دوبارہ بلند
چہ گویمت کہ بہ تیموریان چہ افتاد است
خوشا نصیب کہ خاک تو آرمید اینجا
کہ این زمین ز طلسم فرنگ آزاد است
ہزار مرتبہ کابل نکوتر از دلی است
کہ آن عجوزہ عروس ہزار داماد است
درون دیدہ نگہ دارم اشک خونین را
کہ من فقیرم و این دولت خدا داد است
اگرچہ پیر حرم ورد لاالہ دارد
کجا نگاہ کہ برندہ تر ز پولاد است